Układy hamulcowe Volvo są wyposażone w układy wspomagające podciśnieniowo siłę hamowania, przez co nie trzeba używać dużej siły naciskając na pedał hamulca, jak miało to miejsce w starszych pojazdach. Układ zbudowany jest dwuobwodowo w celu zwiększenia bezpieczeństwa, w momencie uszkodzenia jednego obwodu drugi nadal może swobodnie tłoczyć płyn hamulcowy, choć siła hamowania jest dużo mniejsza.

Podstawowymi elementami układu hamulcowego są:

pedał hamulca,

pompa hamulcowa,

zbiornik z płynem hamulcowym,

przewody hamulcowe – metalowe i elastyczne,

zaciski hamulcowe,

klocki hamulcowe,

tarcze hamulcowe.

Jednym z elementów układu hamulcowego, na który należy zwrócić szczególną uwagę, są klocki hamulcowe. Odpowiadają one za prawidłowe zatrzymywanie się pojazdu, a poziom ich zużycia wpływa na drogę hamowania, co może mieć kluczowe znaczenie w awaryjnych sytuacjach.

Najczęstszymi uszkodzeniami klocków hamulcowych jest nierównomierne zużywanie się ich powierzchni ciernej oraz przegrzewanie się. Do nadmiernego nagrzewania się klocków hamulcowych dochodzi najczęściej w momencie zablokowania się ich w jarzmie hamulcowym oraz w wyniku nieprawidłowego cofania się tłoczka hamulcowego. Bardzo często za zbyt wysokie temperatury w ich obrębie odpowiedzialni są  użytkownicy, którzy podczas jazdy z górki trzymają wciśnięty pedał hamulca. Nierównomierne zużywanie się powierzchni ciernej klocków ma miejsce wówczas, gdy współpracują one ze zużytymi tarczami hamulcowymi lub gdy nowo założony klocek hamulcowy posiada inne wymiary niż ten, który do tej pory znajdował się w jarzmie – w takiej sytuacji pracuje on w innej strefie tarczy hamulcowej, co skutkuje właśnie nierównomiernym ścieraniem się.

Nierównomierne zużywanie się powierzchni ciernej klocków ma miejsce wówczas, gdy współpracują one ze zużytymi tarczami hamulcowymi lub gdy nowo założony klocek hamulcowy posiada inne wymiary niż ten, który do tej pory znajdował się w jarzmie – w takiej sytuacji pracuje on w innej strefie tarczy hamulcowej, co skutkuje właśnie nierównomiernym ścieraniem się.

W zależności od stylu jazdy oraz pokonywanych dystansów, wymiana klocków hamulcowych w Volvo XC40, XC60, XC70, XC90 powinna następować: co 10 000 – 20 000 km w przypadku dynamicznej jazdy po mieście i 30  000 – 50 000 km, jeśli poruszamy się głównie na dłuższych trasach. W przypadku spokojnej jazdy, wymianę klocków hamulcowych zaleca się co 30 000 – 50 000 km autom jeżdżącym po mieście oraz co 50 000 – 80 000. km w przypadku pokonywania długich tras.

Co ważne, klocki hamulcowe należy wymieniać kompletem, czyli przy wszystkich koła jednocześnie, gdyż różnica w grubości oraz składzie klocków na kołach może doprowadzić do niestabilności pojazdu podczas hamowania. Warunkowo można ograniczyć się do ich wymiany na jednej osi.

Tarcze hamulcowe są czynną częścią układu hamulcowego, ich zadaniem jest współpraca z klockami hamulcowymi, w efekcie czego dochodzi do powstania tarcia na powierzchni tarcz, co umożliwia zatrzymanie pojazdu. Jednym z najczęściej występujących uszkodzeń tarcz hamulcowych są rowki powstające na ich powierzchni. Źródłem tworzenia się takowych są nieczystości (np. kamienie, piasek) znajdujące się na okładzinach ciernych klocków hamulcowych. Częstym zjawiskiem jest także korozja tarcz hamulcowych, pojawia się ona najczęściej w rzadziej eksploatowanych samochodach, szczególnie zimą, gdy są one narażone na częsty kontakt z wodą oraz solą drogową. W trakcie eksploatacji pojazdów bardzo często dochodzi do przegrzewania tarcz, najczęściej jest to efekt zablokowania lub zakleszczenia klocków hamulcowych w jarzmie zacisku hamulcowego.

Wymianę tarcz hamulcowych w zaleca się w Volvo XC40, XC60, XC70, XC90 po przejechaniu około 60 000 – 80 000 tysięcy kilometrów, aczkolwiek sugeruje się wykonanie tej czynności co drugą wymianą klocków hamulcowych. Podobnie jak w ich przypadku, tarcze należy wymieniać kompletami na jednej osi.

Niezbędnym elementem układu hamulcowego jest również płyn hamulcowy. Jego zadaniem jest przekazywanie ciśnienia wytwarzanego przez pompę hamulcową do elementów wykonawczych układu, takich jak zaciski czy cylinderki hamulcowe. Ponadto powinien on zabezpieczać cały układ przed korozją i posiadać własności smarujące. Płyny hamulcowe wytwarzane są na bazie glikolu, przez co są higroskopijne i wraz z upływem czasu wzrasta w nich zawartość wody, przekłada się to na obniżenie temperatury wrzenia cieczy. Przestaje wtedy spełniać swoje zadania, tworzą się korki parowe, przez co narastanie siły hamowania jest bardzo powolne, a w skrajnych przypadkach – nawet całkiem niemożliwe.